Tου ΜΑΝΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η οικονομία συνιστά πρωταγωνιστικό μέγεθος για την αδιατάραχτη συνέχιση της εθνικής διαδρομής μιας κοινωνίας προς το μέλλον. Τόσο για το «ζειν», όσο και για «ευ ζειν» των πολιτών της.
Υπό αυτή την έννοια, ο καθένας μπορούσε να προβλέψει ότι η κρίση χρέους που ξέσπασε στην Ελλάδα τα δυο τελευταία χρόνια, θα οδηγούσε σε σημαντική επιδείνωση της καθημερινότητας των πολιτών. Κανείς ωστόσο δεν μπορούσε να προβλέψει πόσο χαμηλά θα πέφταμε.
Ταυτόχρονα, στο πλαίσιο μιας πλήρως παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, η… ίωση της Αθήνας προκάλεσε αντίστοιχα συμπτώματα στις Βρυξέλλες. Από εκεί στο σύνολο της ευρωζώνης, και εκ των πραγμάτων ευρύτερα σε μια παγκόσμια οικονομία η οποία δεν είχε καταφέρει να συνέλθει από τις δραματικές επιπτώσεις της κατάρρευσης της Lehman Brothers, το 2008.
Τα όσα διαδραματίστηκαν στο χθεσινό Eurogroup, ήταν άκρως αποκαλυπτικά ακόμη μιας παράπλευρης απώλειας για την Ελλάδα, λόγω της οικονομικής κρίσης. Η χώρα μας διέρχεται κρίση εμπιστοσύνης, σε σχέση με το πώς αντιμετωπίζει η πολιτική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την πολιτική ηγεσία του τόπου μας.
Γι’ αυτό και παρά τη χθεσινή συμφωνία των πολιτικών αρχηγών με τα διαβρωτικά για το μέλλον της κοινωνίας μέτρα που προτείνει η τρόικα, προκειμένου να προχωρήσει το Μνημόνιο ΙΙ, το Eurogroup εξέφρασε άκομψη δυσπιστία. Και παρέπεμψε την οριστική του απόφαση σε συνεδρίαση της επόμενης εβδομάδας, με τον όρο ότι θα έχει προηγηθεί η έγκριση των μέτρων από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, και θα έχουν δώσει τις σχετικές δεσμεύσεις τους και οι πολιτικοί αρχηγοί. Κατά προτίμηση, εγγράφως.
Η εμπεδωμένη δυσπιστία των Ευρωπαίων εταίρων για την Ελλάδα, έχει φυσικά ονοματεπώνυμα. Δεν πρόκειται για αφηρημένη έννοια, χωρίς περιεχόμενο, χωρίς πρωταγωνιστές, χωρίς… διευθύνσεις και τηλέφωνα.
Έρχεται ως κορύφωση όσων συνέβησαν στην Ελλάδα τα τελευταία δυο χρόνια. Από τις εκλογές του 2009 και μετά. Από τις εκλογές του «λεφτά υπάρχουν». Ακολούθησαν, ο «Τιτανικός», η «διεφθαρμένη χώρα», το Μνημόνιο και οι… επικαιροποιήσεις του, το Μεσοπρόθεσμο, η… εκδίωξη της τρόικας από την Ελλάδα, η αγχώδης παράκληση προς τον κ. Τόμσεν και τους υπόλοιπους να επιστρέψουν, η απειλή δημοψηφίσματος, η αλλαγή κυβέρνησης.
Αυτά τα δυο και κάτι χρόνια, οι Ευρωπαίοι είχαν ως συνομιλητές δυο Έλληνες πρωθυπουργούς και δυο υπουργούς Οικονομικών. Ανεξαρτήτως του ύψους που έχει το μερίδιο ευθύνης του καθενός, προφανώς και μετά τη χθεσινή «φαρσοκωμωδία» του Eurogroup, θα πρέπει να αρχίσουμε να κοιτάμε τον καθρέφτη των ευθυνών.
statesmen
